Gonnie was 67 jaar. Ze had wel een dochter, maar de relatie daarmee was al lang geleden zo ernstig verstoord, dat er geen enkel contact meer was. Later was Gonnie ook getrouwd geweest. Maar haar man was niet goed voor haar geweest en na een aantal jaren was ze bij hem vandaan gevlucht. Zijn kinderen, waar ze als liefhebbende stiefmoeder jaren voor had gezorgd, onderhielden stiekem nog wel contact met haar, maar dat was zeer ongeregeld.

Verder was Gonnie vooral alleen. Alleen met haar buurvrouw in het seniorencomplex waar ze woonde, had ze echt contact van hart tot hart. Verder was ze vooral teleurgesteld in het leven, in de mensen. Maar de oppervlakkige waarnemer zag dat niet. Die zag een altijd gezellige mede-flatbewoner, die alle ellende en teleurstelling achter een gulle lach verborg. Ook al liet haar gezondheid veel te wensen over, waardoor ze het gebouw niet meer uit kwam.

Waardoor het precies gekomen is niet bekend. Heeft ze haar medicijnen niet genomen? Heeft ze zich teveel ingespannen? Was er zelfs opzet in het spel, heeft ze expres niet goed voor zichzelf gezorgd? Feit is dat haar hart het plotseling begeven heeft. Ze werd door haar buurvrouw gevonden, nadat ze vermoedelijk enkele uren dood was.

Toen was er een probleem. Niemand kon of wilde de opdracht voor haar uitvaart geven. Directe familie was er niet, de buurvrouw voelde zich daarvoor niet dichtbij genoeg staan en bovendien was er grote onzekerheid over haar financiële situatie. Zo kwam de zaak bij de gemeente te liggen. En via de gemeente bij mij.
Samen met de ambtenaar heb ik in haar huis nog gezocht naar verzekeringspapieren en we waren blij toen we inderdaad iets vonden. Maar bij navraag bleek die verzekering geroyeerd te zijn want de premie was niet betaald. Een dood spoor dus. De gemeente gaf dus opdracht voor de, zeer eenvoudige, uitvaart. Meer geld dan voor alleen een kist, het vervoer en het goedkoopste graf is er dan niet. En dat vond ik toch echt onwaardig voor Gonnie. Ook zij was een schepsel van God en alleen al daarom verdiende ze een waardige uitvaart.

Dus ben ik op bezoek gegaan bij de buurvrouw en heb wat informatie over Gonnie gekregen. Ik heb contact gezocht met de huismeester van de flat, die me ook in contact bracht met de voorzitter van de huurdersvereniging. Ik schakelde een ritueelbegeleider in die in dit soort situaties haar diensten pro Deo aanbiedt en ik kende iemand die prachtig fluit kan spelen. Er was geen budget voor rouwkaarten, maar met een eenvoudig, maar stijlvol A-4tje dat per e-mail verstuurd werd, konden we toch haar stiefkinderen en alle bekenden in de flat uitnodigen voor de uitvaart. De flat stelde de recreatiezaal ter beschikking en de huurdersvereniging de koffie.
De ritueelbegeleider hield een prachtig toespraak met een eenvoudig ritueel. De Bijbeltekst die ik in Gonnies huis aan de muur had zien hangen en die belangrijk voor haar was, was een mooi uitgangspunt. Naar het fluitspel werd werkelijk ademloos geluisterd en na de plechtigheid deed de hele flat haar uitgeleide met een erehaag buiten het gebouw. Het was een indrukwekkende, warme en stijlvolle uitvaart. De medewerking van de flat en alle vrijwilligers was hartverwarmend.
Een mooie uitvaart hoeft niet veel geld te kosten.

Deze uitvaart werd uitgevoerd in het kader van het project Maatschappelijke Uitvaarten. Meer informatie over dit project vindt u hier.